Mój czas

02.00. W oddali słyszę sygnał alarmu. Cukier spada. Powieki mam ciężkie jak z ołowiu.  Nie jestem w stanie otworzyć oczu. Chce spać.  Nie mam siły podnieść się z łóżka.  Wiem jednak, że muszę.  Tam obok w pokoju śpi moja córka,  która czuje się bezpiecznie,  bo ja Czuwam.  Tak Czuwam.  Właśnie. Musze wstać.  Zwlekam się z łóżka o powoli idę do pokoju córci.  Cukier spada. Musze podać sok. Moja księżniczka . Tak ciężko mi  ją budzić.  Nie dlatego, że mocno śpi ale dlatego, że tak nie powinno być.  Nic nie powinno zakłócać spokojnego snu dziecka. Nic. To już prawie dwa lata a mnie wciąż serce tak mocno boli.  Chyba nigdy nie pogodzę się z tym wszystkim. Powoli widzę, jak zaczynam żyć tylko tym. 

 

Bałam się,  że moja córeczka nie poradzi sobie sama. Że nie da rady pilnować się w szkole.  Ale życie, zweryfikowałam moje myślenie.  Jest już dorosła.  Dojrzała bardzo szybko. Szkoła otoczyła ją taką opieką, że jestem spokojna. Sama też świetnie daje sobie radę.  Nie chce jeszcze dawać sobie sama zastrzyków, ale całą resztę sama ogarnia. Dla mnie jest bohaterką. Świetnie radzi sobie w szkole. Jest mega uzdolniona plastycznie.  Nie musze się już tak martwić.  

O co więc mi chodzi? Czemu wciąż czegoś się boje? Czy to tak wielki strach o dzieci? Przecież nic się nie dzieje...Wciąż czuje dziwny niepokój.  Wciąż jestem zdenerwowana.  Wciąż mam wrażenie, że coś się stanie. Nie mogę nic jeść.  Od kilku miesięcy ból głowy nie opuszcza mnie. 

Tak łatwo mnie wyprowadzić z równowagi.  Wciąż tylko czepiam się o pierdoły.  O szklankę na stole.  O włos na dywanie. Tak bardzo chce być perfekcyjna, żeby zagłuszyć ból. Ból jaki daje mi patrzenie na chore dziecko. Strach przed tym, czy poradzą sobie w życiu.  Kim będą?  Jakie będą ?

Ten strach i ból doprowadził mnie do tego, że przestałam normalnie funkcjonować. Nie mam siły na nic. Wychodzę z domu, bo musze. Zajmuję się domem , bo muszę.   Zapomniałam o co chodzi w życiu.  O ten promyk słońca nieśmiało wyglądający zza firanki. O uśmiech dziecka o poranku. O dotyk ręki na policzku.  O pocałunek na dzień dobry i dobranoc. O wspólne posiłki i wieczory.  O nasze dni. O nasze życie.  O to wszystko co składa się na miłość.  O te przyjaźń i zaufanie. O bezgranicznie zaufanie i dawanie bezpieczeństwa.

Jak mogę dać bezpieczeństwo skoro sama nie potrafię sobie pomóc.  Zapomniałam o sobie. Ale już dosyć.  Potrzebowałam pomocy specjalisty. Potrzebowałam pomocy, aby na nowo zacząć żyć.  Wstać z kolan i pokazać znów, jak jestem silna. Silna swoją miłością.  Silna swoimi dziećmi . Tym że mam idealnego faceta kolo siebie.  Tak idealnego . To on codziennie i wciąż o mnie walczy. Nie poddaje się chociaż to nie jest łatwe.  Próbuje mnie rozśmieszać  gdy tonę w smutkach. Ale już dosyć tego.  Wstaje silna dla nich.  Po to by móc żyć.  Cieszyć się.  Kochać.  Życie jest takie kruche. Nie mogę go tracić.  Moja rodzina mnie potrzebuje. Moje dzieci są jeszcze takie małe.  Potrzebują szczęśliwej matki

Musze znaleźć sobie cel. Taki mój.  Tylko dla mnie. Jestem matką.  Dbam i wychowuje. Robię wszystko i zrobię wszystko dla nich. Jestem żoną.  Dbam i kocham.  I zawsze będę.  Ale jestem też kobietą.  Jestem też sobą.  Musze mieć coś swojego. Coś co będzie tylko moje.  Co będzie dawało mi radość.  Co zajmie mój czas i myśli, gdy znowu dopadną mnie czarne myśli.  Chce czuć że żyję.  Czuć wiatr we włosach.  Tę wolność.  Tę niezachwianą wiarę we własne siły.  

Musze znaleźć jakąś pasje. Wiem, że wszyscy wokół tego pragną.  Mojego szczęścia.  I my wszystkie matki, wszyscy ojcowie dzieci z  CT1 musimy dać im swobodę.  One sobie poradzą.  To my musimy zadbać o siebie. Jeśli chcemy im pomagać, być ich podporą musimy sami stać twardo na ziemi. Musimy być szczęśliwi.  Każdy z nas musi mieć swój azyl. Swoje coś co daje wolność.  Ja sobie szukam.  Próbuje.  Sprawdzam. W końcu znajdę swoją pasję.  Na razie kilogramami kupuje książki. 

A Ty? Jaka masz pasje? Co daje Ci siłę, by wciąż na nowo wstawać w nocy???? 

Mama słodkiej N.